zondag, oktober 18, 2009

De zilveren lente van Fleetwood Mac

Het gezegende muzikale jaar 1977 wordt meestal herinnerd als het jaar van de doorbraak van The Sex Pistols, maar men mag niet vergeten dat het het album ‘Rumours’ van Fleetwood Mac was dat maandenlang (31 weken in Bilboard 200) de hitlijsten aanvoerde, zowel in The States als in Europa. Met 40 miljoen verkochte exemplaren behoort dit meesterwerk nog steeds tot de best verkopende platen allertijden. Na zo’n monstersucces kon het alleen maar bergaf gaan, wat ook min of meer gebeurde. Akkoord, de groep bracht gemiddeld nog om de vier jaar een nieuw album uit, waarvan er een paar de top van de charts haalden, maar de meeste andere platen flopten of werden op relatieve onverschilligheid onthaald. Live bleef de groep het echter uitstekend doen, getuige het succes van de ‘Say You Will’ wereldtour van 2003-2004, die de band wel naar Europa maar niet naar de Lage Landen bracht. Tweede vrouwenstem Christine McVie nam net als deze keer ook toen al niet meer deel aan de tournee, spijtig als men beseft dat zij toch tekende voor songs als ‘Songbird’, ‘Oh Daddy’ en ‘You Make Loving Fun’.
Maar ook zonder Christine McVie bleek het Antwerpse Sportpaleis tot de nok gevuld voor de komst van de Amerikaanse groep met Britse roots. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit veertigers en vijftigers, waarvan sommigen in het gezelschap verkeerden van hun opgeschoten zoons of dochters, die wel eens wilden onderzoeken wat de helden van hun ouders nu eigenlijk waard waren.
Nadat de zaallichten doofden, duurde het een tijdje vooraleer de bandleden hun juiste plaats vonden op het podium waarna ze met een aangenaam ‘Monday Morning’ de aftrap gaven van hun concert. Na dit geslaagd opwarmertje volgde meteen veel herkenningsapplaus voor ‘The Chain’ en daarna nog wat meer voor de prima versie van ‘Dreams’, met Stevie Nicks in de klassieke rol van dromerige muze. Even later haalde Nicks, gekleed in een soort heksen outfit, herinneringen op aan haar beginjaren als zangeres bij het groepje ‘Fritz’, waarin ze met Lindsey Buckingham speelde. ‘Gypsy’ werd helemaal aan dit roemrijke verleden opgedragen en terwijl Stevie dit zong beseften we plots hoe autobiografisch deze song nog steeds klinkt, met het nomadische vrijheidsideaal als de seventies variant van de American Dream. Helaas kende deze levenswandel voor Nicks ook een aantal kwalijke neveneffecten zoals scheiding, alcohol en drugs. Maar één ding is zeker , na al die jaren staat ze er nog en hoe! Akkoord, ze haalt de hoge noten niet allemaal meer maar voor een vrouw die zoveel heeft meegemaakt is Stevie nog bijzonder goed bij stem. ‘Rhiannon’, de song over een Welsche heks, stond haar op het lijf geschreven, alsook het lyrische ‘Sara’, dat menigeen wist te bekoren. Maar het ultieme Nicks moment kwam er bij het sublieme ‘Gold Dust Woman’, waarin de zangeres met haar rug naar het publiek toe met haar besjaalde armen opensperde en hiermee de illusie opwekte een nachtvlinder te zijn, die zich verbrandde aan het tegenlicht van de spots.
Maar dé ster van de avond was zonder twijfel gitarist Buckingham, die nog steeds speelt met de energie van een jonge punkrocker. Na elke geslaagde solo, waarvoor hij vele open doekjes oogstte, krijste hij het uit van opwinding, waardoor hij net niet zijn zelfbeheersing verloor. Aandoenlijk en zelden gezien bij artiesten van zijn leeftijd. Buckingham schitterde voor het eerst in het akoestische ‘Big Love’. Wat later pakte de gitarist in het bluesy ‘Oh Well’ uit met een serie magnifieke solo’s om in het daaropvolgend nummer ‘I’m So Afraid’ de zaal gitaargewijs helemaal plat te spelen.
Ondertussen zorgde de vaak onderschatte John McVie voor schitterende baslijnen, zonder daarmee zichzelf in de spotlights te werken. De flamboyante drummer Mick Fleetwood (met kniebroek en ‘collants’ zoals op de hoes van Rumours) genoot zichtbaar van zijn taak en had aan het eind zelfs een ouderwetse drumsolo voor ons in petto.
Helemaal op de achtergrond ontwaarden we nog enkele extra muzikanten op gitaar en aan de piano, alsook een driekoppig vrouwenkoortje maar dit bleef heel het concert door nauwelijks hoorbaar, waardoor we ons afvroegen wat hiervan de meerwaarde kon zijn.
De finale bestond vooreerst uit uit het obligate ‘Go Your Own Way’ (Stevie met hoge hoed, zoals in de befaamde video). In de bissen volgden ‘World Turning’ en het flink meegezongen ‘Don’t Stop’ (eigenlijk een song van Christine McVie, die tijdens dit concert helaas geen enkele keer vernoemd werd). De avond eindigde na twee en een half uur met het melancholische ‘Silver Springs’. Als we dit verkeerdelijk mogen vertalen als ‘zilveren lentes’ zou dit perfect van toepassing kunnen zijn op de hernieuwde muzikale kracht van de zilveren bandleden van Fleetwood Mac (inclusief de blond geverfde) en bij uitbreiding voor het hele concert. (Meer foto's)

1 opmerking:

Anoniem zei

Voor mij mooier dan het concert zelf: jouw fotocollage!